OVER DE LEVENSLOOP VAN DE MENS, DEEL II

Zo tegen je veertigste kom je op een belangrijk wisselspoor. Ga je door op de voet waar je tot dan toe mee bezig bent geweest of gaat het roer om? Hennie Vrienten was er vroeg bij. Op zijn 34e al zei hij in “ Is dit alles” 1) tegen zijn vrouw:  “ We komen niets te kort, we hebben alles: een kind, een huis, een auto en elkaar. Maar weet je lieve schat wat het geval is, ik zoek iets meer, ik weet alleen niet waar” 

We praten dan over een mid-life crisis en ik heb het zelf wel eens over de overgang naar ”Part II” 

Mid-life: resetten en resettelen

Volgens Lievegoed en anderen heb je je vanaf je jeugd tot en met dit punt in je leven in de eerste plaats gericht op je relatie met buiten en vooral of je daarin nuttig bent geweest en bevonden. En zo rond je veertigste zie je al aankomen dat je krachten wat gaan verminderen en dat het sowieso niet altijd zo kan blijven doorgaan. 

Bij mij ging er aan de midlifecrisis al het een en ander vooraf. Ik was altijd al geïnteresseerd in yoga, het onderbewustzijn (Jung), boeddhisme etc. Maar ik kon dat niet echt een concrete plaats geven in mijn leven. Ik was getrouwd en ik had de handen vol aan het werk. Maar er was een vuurtje, dat werd opgestookt door de verhalen van Bhagwan en de beweging er omheen. Ik was een keer op vakantie in Noord-Spanje en wandelde een heuvel op aan de rand van een stuwmeer waarop een verlaten dorpje lag. Toch liep daar een meisje, zij bleek deel uit te maken van een Bhagwan-gemeenschap die zich daar had gevestigd en zij keek mij zo liefdevol aan dat ik daardoor overweldigd werd en ik wist dat ik daar snel weg moest zijn. Ik was getrouwd en had mijn handen vol aan het werk. 

Zoals ik er nu tegenaan kijk was er een wereld buiten waaraan ik mij verbonden had en een wereld binnen vol verlangens waaraan ik niet tegemoet kon komen. Ik zat als het ware gevangen in een zelfgekozen dwangbuis. 

Toen ik 40 werd had ik, voor het eerst, maar ook voor het laatst, de pest in dat ik een bepaalde leeftijd had bereikt.

Vanaf dat moment ging het snel. Thea en ik richtten ons allebei wat meer naar buiten. Zo ging ik een keer naar een weekend georganiseerd door een ex-Bhagwanner. Daar is verder niets onoorbaars gebeurd, maar er was daar wel een vrouw van wie ik dacht, daar moet ik verder kennis mee maken, zij kan mijn lerares zijn in mijn verdere persoonlijke ontwikkeling. Het duurde drie maanden voordat ik haar kon spreken, ik ging op een vrijdag naar haar toe en kwam op zondag pas weer thuis. Een paar dagen later ging ik naar een groepstherapeutische week en na afloop wist ik zeker: ik ga nu mijn eigen weg. En een paar dagen later zat ik in een caravan bij Duindigt en een maand daarna in een appartementje in het centrum van Den Haag.

Mijn lerares leidde mij naar verschillende bijeenkomsten die werden geleid door een Engelse vrouw, Lauren Matthews, die een aantal jaren in Poona bij Bhagwan zeven dagen in de week tai-chi lessen had gegeven. Daarna was zij zelf groepen gaan begeleiden en in een zachte, warme sfeer leidde ze weekends en langere bijeenkomsten. De bewegingen van Tai-chi en stille meditaties deden mij goed en ik voelde mij daar helemaal thuis. 

Bij één van die sessies heb ik mijn geliefde leren kennen die ik niet veel later, in mei 1990, met al haar spulletjes heb opgehaald uit Duitsland. Dat was precies twee jaar nadat ik bij Thea was weggegaan en markeert het einde van de periode van (nog niet rijpe) volwassenheid.  

De derde 21 jaar: gezegend en bevrijd

Mijn geliefde en ik kwamen op het spoor van Barry Long, een Australische spirituele leraar, die zich fel keerde tegen de Bhagwanbeweging en met name het “volgen van je emoties” en het sex hebben met een ander voor het eigen genot. Hij vond dat je het oeverloos denken moet stoppen (als er iets is dat moet worden uitgezocht ga je “kijken in je geheugen”), de stilte moet opzoeken en de rest komt dan vanzelf. Wij hebben veel lezingen van hem bijgewoond en daardoor de stilte wat meer leren kennen maar ook een aantal praktische “down-to-earth” benaderingen van het leven meegekregen. 

Maar rustig liep het niet. In 1992 overleed mijn eerste echtgenote Thea (alvleesklierkanker) en toen kwam mijn oudste dochter, net 16 toen, bij ons wonen. Ondertussen was ik manager op uitvoerende eenheden van de Belastingdienst en dat leverde erg veel stress op, zeker bij mijn tweede plek waar ik na dik twee jaar moest constateren dat ik niets meer voor die afdeling kon betekenen. Ik werd ontheven van die functie en dat was drie maanden na het overlijden van mijn vader en twee maanden na de geboorte van onze tweeling. Nog een paar jaar later, ik was toen 52, kwam een soort bevrijding toen werd afgesproken dat ik geen leidinggevende positie meer zou innemen bij de Belastingdienst en ik heb daarna met veel plezier heel veel adviesklussen gedaan. 

In de derde 21 jaar heb ik voor het grootste deel een vierdaagse werkweek gehad. Ik kon bij onze tweeling vaker thuis zijn dan bij mijn oudste dochter. Ik heb het vaderschap dan ook bewuster kunnen meemaken. Een zegen. 

De vierde 21 jaar: ET onderweg naar huis

Daar zit ik nu dus middenin. Het zou de fase zijn van het terugbetalen. Sinds mijn pensionering doe ik veel. Ik zing in een koor, ben ook bestuurslid met “muziek” als hoofdtaak, ik heb daarbuiten ook veel concerten georganiseerd zoals meer dan dertig concerten met “muziek en stilte” als thema en ik schrijf blogjes. Ik heb nooit het idee gehad dat ik daarmee aan het terugbetalen ben, ik doe het omdat ik het fijn vind. 

Riekje Boswinkel ziet het leven als een reis van ET: je bent aan het dwalen (verdwaald) buiten, dan merk je dat je het daar ook wel naar je zin kunt hebben, je richt al je aandacht daarop, maar op een gegeven moment krijg je toch heimwee naar waar je vandaan komt. Ik ervaar dat ik steeds dichter bij mezelf kan zijn, in allerlei situaties en op veel momenten en dat is toch een soort thuis zijn. 

O O O O O O O O O O

1)Doe Maar. Is dit Alles. 1982

2)Riekje Boswijk-Hummel. De reis van het gewaarzijn. 2018

Illustratie: Johan Leo Koet

Vind je deze berichten leuk, aarzel dan niet ze door te sturen aan anderen.

Op de website http://www.dewereldenvanjan.blog kan iedereen zich aanmelden door zijn mailadres daar achter te laten.

Op http://www.dewereldenvanjan.blog vind je ook alle eerder verschenen berichten

Reacties zijn van harte welkom; openbare reacties kun je hieronder plaatsen; reacties naar Jan kun je sturen naar koetjwm@gmail.com